Euro Bölgesi Borç Krizi

İçerik

• Nedenleri
• Çözüm
• Antlaşmanın Etkileri
• Sonuçlar
• Kriz Nasıl Ortaya Çıkabilirdi?
• Risk Altındaydı

Ekonomik İşbirliği ve Kalkınma Örgütü'ne göre, avro bölgesi borç krizi 2011'de dünyanın en büyük tehdidiydi ve 2012'de işler daha da kötüye gitti. Kriz, 2009'da Yunanistan'ın borcunu ödeyebileceğini ilk kez fark ettiğinde başladı. . Üç yıl içinde, Portekiz, İtalya, İrlanda ve İspanya'dan bağımsız borç temerrütleri potansiyeline yükseldi. Almanya ve Fransa'nın başını çektiği Avrupa Birliği, bu üyeleri desteklemek için mücadele etti. Avrupa Merkez Bankası'ndan (ECB) ve Uluslararası Para Fonu'ndan kurtarma operasyonları başlattılar, ancak bu önlemler pek çoğunun avronun kendi uygulanabilirliğini sorgulamasına engel olmadı.

Başkan Trump, Ağustos 2018'de Türkiye'den alüminyum ve çelik ithalatına çifte gümrük vergisi koyma tehdidinde bulunduktan sonra, ABD dolarını yenileyen Türk ekonomisinin kötü sağlık durumunun yeni bir krizi tetikleyebileceği korkusuna karşı Türk lirasının değeri rekor düşük seviyeye indi Avro Bölgesi'nde birçok Avrupa bankası, Türk kredi kuruluşlarında hisseye sahiptir veya Türk şirketlerine kredi vermiştir. Lira düştükçe, bu borçluların bu kredileri geri ödemeleri daha az olası hale geliyor. Temerrütler Avrupa ekonomisini ciddi şekilde etkileyebilir.

Nedenleri

Birincisi, AB'nin kurucu Maastricht Kriterleri tarafından belirlenen borç / GSYİH oranlarını ihlal eden ülkeler için herhangi bir ceza yoktu. Bunun nedeni, Fransa ve Almanya'nın da sınırın üzerinde harcama yapıyor olması ve başkalarına, onlarcaya kadar yaptırım uygulamak ikiyüzlü olacaktır. sırayla kendi evleri var. Avro bölgesinden ihraç dışında hiçbir yaptırımda diş yoktu, avronun gücünü zayıflatacak ağır bir ceza. AB, Euro'nun gücünü güçlendirmek istedi.

İkincisi, avro bölgesi ülkeleri avronun gücünden yararlandı. Düşük faiz oranlarından ve artan yatırım sermayesinden hoşlanıyorlardı. Bu sermaye akışının çoğu Almanya ve Fransa'dan güney ülkelerine yapıldı ve bu artan likidite, ücretleri ve fiyatları artırarak ihracatlarını daha az rekabetçi hale getirdi. Euro kullanan ülkeler, çoğu ülkenin enflasyonu soğutmak için yaptığını yapamadı: faiz oranlarını yükseltmek veya daha az para birimi basmak. Durgunluk sırasında vergi gelirleri düştü, ancak işsizlik ve diğer yardımları karşılamak için kamu harcamaları arttı.

Üçüncüsü, kemer sıkma önlemleri çok kısıtlayıcı olarak ekonomik büyümeyi yavaşlattı. İşsizliği artırdılar, tüketici harcamalarını kestiler ve borç vermek için gereken sermayeyi azalttılar. Yunan seçmenler resesyondan bıktı ve "kemer sıkma yok" Syriza partisine eşit sayıda oy vererek Yunan hükümetini kapattı. Avro bölgesini terk etmek yerine, yeni hükümet kemer sıkma politikasını sürdürmeye çalıştı Uzun vadede kemer sıkma önlemleri Yunan borç krizini hafifletecek.

Çözüm

Mayıs 2012'de Almanya Başbakanı Angela Merkel, yeni seçilen Fransa Cumhurbaşkanı Francois Hollande'nin Eurobond oluşturma önerisine aykırı olan 7 maddelik bir plan geliştirdi. Ayrıca kemer sıkma önlemlerini azaltmak ve daha fazla ekonomik teşvik yaratmak istiyordu. Merkel'in planı:

1. İşletme girişimlerine yardımcı olmak için hızlı başlangıç ​​programları başlatın
2. Yanlış işten çıkarmaya karşı korumaları gevşetin
3. Daha düşük vergilerle "mini işleri" tanıtın
4. Çıraklık eğitimini genç işsizliğine yönelik mesleki eğitimle birleştirin
5. Devlete ait işletmeleri özelleştirmek için özel fonlar ve vergi avantajları yaratın
6. Çin'dekine benzer özel ekonomik bölgeler oluşturun
7. Yenilenebilir enerjiye yatırım yapın

Merkel, bunun Doğu Almanya'yı entegre etmek için işe yaradığını gördü ve kemer sıkma önlemlerinin tüm avro bölgesinin rekabet gücünü nasıl artırabileceğini gördü. 7 maddelik plan, 9 Aralık 2011'de onaylanan hükümetler arası bir anlaşmanın ardından, AB liderlerinin halihazırda var olan parasal birliğe paralel bir mali birlik oluşturmayı kabul etti.

Antlaşmanın Etkileri

Antlaşma üç şey yaptı. İlk olarak, Maastricht Antlaşması'nın bütçe kısıtlamalarını uyguladı. İkincisi, borç verenlere, AB'nin üyelerinin devlet borçlarının arkasında duracağına dair güvence verdi. Üçüncüsü, AB'nin daha entegre bir birim olarak hareket etmesine izin verdi. Özellikle, anlaşma beş değişiklik yaratacaktır:

1. Euro bölgesi üye ülkeleri, merkezi AB kontrolüne yasal olarak bir miktar bütçe gücü verecektir.
2. % 3'lük açık / GSYİH oranını aşan üyeler mali yaptırımlarla karşılaşacak ve devlet borcu çıkarma planlarının önceden bildirilmesi gerekiyor.
3. Avrupa Finansal İstikrar Fonu, kalıcı bir kurtarma fonu ile değiştirildi. Avrupa İstikrar Mekanizması Temmuz 2012'de yürürlüğe girdi ve daimi fon borç verenlere, AB'nin üyelerinin arkasında duracağına ve temerrüt riskini azaltacağına dair güvence verdi.
4. ESM'deki oylama kuralları, acil durum kararlarının% 85 nitelikli çoğunlukla alınmasına ve AB'nin daha hızlı hareket etmesine izin verecek.
5. Euro bölgesi ülkeleri merkez bankalarından IMF'ye 200 milyar euro daha borç vereceklerdi.

Bu, Mayıs 2010'da, AB liderlerinin ve Uluslararası Para Fonu'nun, borç krizinin başka bir Wall Street ani çöküşünü tetiklemesini önlemek için 720 milyar avro (yaklaşık 920 milyar dolar) taahhüt ettiği kurtarma paketini takip etti. Dolar karşısında 14 ayın en düşük seviyesine.

Libor, bankaların 2008'de olduğu gibi paniğe kapılmaya başlamasıyla yükseldi. Ancak bu sefer bankalar, ipoteğe dayalı menkul kıymetler yerine birbirlerinin zehirli Yunan borçlarından kaçınıyorlardı.

Sonuçlar

Birincisi, İngiltere ve avro bölgesinin bir parçası olmayan diğer birkaç AB ülkesi Merkel'in anlaşmasına karşı çıktı. Anlaşmanın "iki kademeli" bir AB'ye yol açacağından endişelendiler. Euro bölgesi ülkeleri yalnızca üyeleri için tercihli anlaşmalar oluşturabilir ve Euro olmayan AB ülkelerini dışlayabilir.

İkincisi, avro bölgesi ülkeleri, Yunanistan'da olduğu gibi ekonomik büyümelerini yavaşlatabilecek harcamalarda kesintileri kabul etmelidir. Bu kemer sıkma önlemleri siyasi olarak popüler değil. Seçmenler, avro bölgesinden veya AB'nin kendisini terk edebilecek yeni liderler getirebilirler.

Üçüncüsü, yeni bir finansman biçimi olan eurobond kullanılabilir hale geldi. ESM, Euro tahvilleri cinsinden 700 milyar Euro ile finanse edilmektedir ve bunlar tamamen Euro bölgesi ülkeleri tarafından garanti edilmektedir.ABD Hazine Bankaları gibi, bu tahviller ikincil bir piyasada alınıp satılabilir. Eurobond'lar, Hazinelerle rekabet ederek ABD'de daha yüksek faiz oranlarına yol açabilir.

Kriz Nasıl Ortaya Çıkabilirdi?

Bu ülkeler temerrüde düşmüş olsaydı, 2008 mali krizinden daha kötü olurdu. Devlet borcunun birincil sahipleri olan bankalar çok büyük zararlarla karşılaşacak ve daha küçük olanlar çökecektir. Panik içinde birbirlerine borç vermeyi keserlerdi ve Libor oranı 2008'de olduğu gibi fırlayacaktı.

ECB'nin büyük miktarda devlet borcu vardı; Temerrüt, geleceğini tehlikeye atacak ve kontrolsüz devlet borcu bir resesyona veya küresel depresyona neden olabileceğinden, AB'nin hayatta kalmasını tehdit edebilirdi. 1998 devlet borç krizinden daha kötü olabilirdi. Rusya temerrüde düştüğünde, diğer gelişmekte olan pazar ülkeleri de yaptı, ancak gelişmiş pazarlar değil ... Bu sefer, temerrüt tehlikesi gelişen pazarlar değil, gelişmiş pazarlar. IMF'nin en büyük destekçileri olan Almanya, Fransa ve ABD'nin kendilerine çok şey borçludur. İhtiyaç duyulan muazzam kurtarma paketlerini finanse etmek için bu borca ​​eklenecek çok az siyasi istek olacaktır.

Risk Altındaydı

Standard & Poor's ve Moody's gibi borç derecelendirme kuruluşları, ECB'nin tüm avro bölgesi üyelerinin borçlarını artırmasını ve garanti altına almasını istedi, ancak AB lideri Almanya, bu tür bir harekete güvence vermeksizin karşı çıktı. Borçlu ülkelerin, mali evlerini sıraya koydu. Yatırımcılar, kemer sıkma önlemlerinin yalnızca herhangi bir ekonomik toparlanmayı yavaşlatacağından ve borçlu ülkelerin borçlarını geri ödemek için bu büyümeye ihtiyaç duyduklarından endişe ediyorlardı. Kemer sıkma önlemlerine uzun vadede ihtiyaç duyulsa da kısa vadede zararlıdır.